Mekling

Triðjipersónur stýrir orðaskiftinum, eftir ávísari skipan, so at partarnir:

• fáa loyvi at tosa og greiða frá egnari støðu
• fáa høvi at lurta eftir hinum
• fáa møguleika at seta seg inn í støðuna hjá hinum

og soleiðis

• skilja, at ikki bert ein sannleiki finst
• at síggja trætuna frá nýggjum sjónarhorni, perspektivi
• skilja sína egnu áskoðan betur – kanska í einum øðrum ljósi

tað vil siga

• við at tosa saman leita fram, hvussu verðin sær út hjá hvør øðrum
• finna fram tað sum ikki liggur beint fyri men er meiri fjalt
• finna fram til hvat er felags og  hvat skilir
• fortreytin er kontakt millum partarnar
• og álit
• óg hóskandi tosingarlag, og at partarnir
• eru opnir fyri broytingum

Dialogur/kjak

Í dialogi tosa vit fyri at skilja hvønn annan og finna fram til hvussu vit kunnu byggja brýr, finna eitt felags stev.

Í kjaki er endamálið ofta tvørturímóti at draga fram tað sum skilir, at verja sjónarmið og grundgeva við at tosa fyri og ímóti, og royna at egin sjónarmið yvir hini – ella at vinna á hinum við orðum. Ofta tó bert ein stokkutur siður.

Tankar eru ikki sannleikar, men áskoðanir. Tankar verja seg, tá teir eru sagdir!